Ξύπνησα νωχελικά αλλά γεμάτος προσμονή και καλή διάθεση. Ήταν η πρώτη μέρα μου στην Πόλη. Η θέα απ’ το παράθυρό μου δεν ήταν καλή. Το αγνόησα. Δεν με ενδιέφερε. Προχώρησα στις συνήθεις πρωινές διαδικασίες (πλύσιμο, ξύρισμα, ντύσιμο, χτένισμα) και νιώθοντας όμορφος και φρέσκος (έτσι όπως νιώθουμε πάντα όταν πάμε να συναντήσουμε κάτι καινούργιο) κατέβηκα για πρωινό. Ήπια τον καφέ μου, τρώγοντας απ’ όλα τα «καλούδια» που συνοδεύουν το πρωινό στο ξενοδοχείο (χωρίς να χάσω την αίσθηση της προσμονής) δίπλα στο παράθυρο της αίθουσας. Από δω είχα καλή θέα. Ο Κεράτιος κόλπος με τη γέφυρα του Γαλατά να σφύζει από την πρωινή κίνηση.
Βγήκα στην κίνηση κι εγώ.
Ξεκίνησα απ’ το Μπαλουκλί: Εδώ του έφυγαν του καλόγερου τα ψάρια μέσα απ’ το τηγάνι καθώς δεν πίστεψε πως έπεσε η Πόλη. Πίσω απ’ την στέρνα, η Ιστορία της Χριστιανοσύνης αποτυπωμένη στους τάφους των κοιμούμενων Πατριαρχών.
Παναγία των Βλαχερνών. Τρομαγμένος από τις φωνές και την ισχύ των Αβάρων απροστάτευτος από το στρατό του αυτοκράτορα που λείπει σε εκστρατεία, ζητώ κι εγώ τη βοήθεια της Παναγιάς ψάλλοντας τον Ακάθιστο Ύμνο. Και γίνεται η Παναγιά Υπέρμαχος Στρατηγός. Και νικά! Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε!
Η Αγια-Σοφιά. Ο αυτοκράτορας μετά από θριαμβευτική πορεία με επιφημίες του λαού μπαίνει από την Βασιλική Πύλη στον κυρίως ναό. Αντικρίζει το θαύμα της Χριστιανοσύνης και της αρχιτεκτονικής. Ο ουρανοκρέμαστος τρούλος, τα υπέροχα ψηφιδωτά που φτάνουν τα 16.000 τ.μ., καλαθόπλεκτα κιονόκρανα στεφανώνουν τις γκριζοπράσινες μαρμάρινες κολόνες. Δέος μπροστά στο μεγαλείο. Σηκώνει τα χέρια στον ουρανό: «Νενίκηκάσε Σολομών» αναφωνεί.
( Ρημάχτηκε βέβαια ο ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο , ένα από τα εφτά θαύματα του κόσμου, για να μεταφερθούν οι κίονες και να χτιστεί η Αγια -Σοφιά αλλά ας το παραβλέψουμε) (;)
Μπλε Τζαμί. Παρασκευή μεσημέρι. Η φωνή του μουεζίνη στο τζαμί. Στον δρόμο άνθρωποι τρέχουν. Τρέχουν να προλάβουν την προσευχή της Παρασκευής. Η κοσμική Τουρκία βυθίζεται στη γαλήνη και σωφροσύνη του Ισλάμ. Η ζωή σταματά. Σε πλήρη κατάνυξη, με απόλυτη αυτοσυγκέντρωση, γονατιστό το Ισλάμ προσεύχεται για μια θέση στον Παράδεισο.
Ιππόδρομος:Μια αέρινη ανεμόσκαλα κατεβάζει τις ψυχές των σφαγμένων στασιαστών. Θειάφι, ατσάλι και σκόνη, τσούξανε τα μάτια μου. Άκουσα μανάδες να κλαίνε για τα παιδιά τους και τους άντρες που χάθηκαν. Εις το όνομα του Πατρός του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Τοπ Καπί και Ντολμά Μπαχτσέ. Τα παλάτια των Σουλτάνων. Χλιδή, ανέσεις, εξουσία, πλούτος, αλαζονεία, καταχρήσεις ,επίγειος παράδεισος και κόλαση μαζί (μέσος όρος ζωής των 36 σουλτάνων τα 40 χρόνια) .
Μεσημέριασε. Πείνασα. «Ντογρού» για το σπίτι της Λωξάνδρας. Πέταξε η φαντασία μου πολύ και θαρρώ πως είδα την ίδια τη Λωξάνδρα να προβάλει απ’ την κουζίνα με μια πιατέλα Τας Κεμπάπ γαρνιρισμένο με Ατζέμ πιλάφ. Γεύσεις από μιαν άλλη εποχή. Μπαχάρια και μυρωδικά σ’ αναλογίες αρμονικές κάνουν το γεύμα μουσική.
Καπαλί Τσαρσί. (σκεπαστή αγορά).Ένα σμάρι ο κόσμος ζωντανός να περιφέρεται μπροστά σε πάνω από 4.000 μαγαζάκια, με ότι βάνει ο νους σου. Και έχει γούστο να βλέπεις τους μαγαζάτορες να προσπαθούν να σε μαζέψουν από το σοκάκι, επιδεικνύοντας την πραμάτεια τους, ισχυριζόμενοι πως τα 35 € που θα δώσεις για να πάρεις τα χρυσοκέντητα πασουμάκια είναι πολύ καλή τιμή. Στο τέλος επειδή σε «συμπαθούν» σου τα πουλούν με 8. Και πας παρακάτω και τα βρίσκεις με 5. Και τότε σου δημιουργείται η αμφιβολία μήπως δεν αξίζουν ούτε τόσο!!!
Με το τραμ στο τέρμα. Αιγυπτιακή Αγορά. Γεμάτη μπαχαρικά και μυρωδικά, ο θησαυρός της Ανατολής.
Για καφέ στο Ορτάκιοϊ. Μπροστά μου αγέρωχος ο Βόσπορος. Εδώ ενώνεται η Θάλασσα του Μαρμαρά με τον Εύξεινο Πόντο. Απέναντι η Σκουτάρη, η Χρυσούπολη ,η Χαλκηδόνα. Μυρωδιά από νησιώτικη Ελλάδα. Ο τόπος καταπράσινος, ένα θαύμα της φύσης. Πίσω μου ένα τζαμί, μια εβραϊκή συναγωγή και μια ορθόδοξη εκκλησία. Θρησκευτική ανοχή.
Νυχτώνει. Η Πόλη φορά τα μαβιά της. Λίγο πιο μακριά στις ταβέρνες πλανόδιοι μουσικοί με βιολιά, ούτια και νταϊρέδες μαγεύουν τους θαμώνες. Ώρα για ένα ρακί. Η ιστορία της Πόλης προβάλλει μπρος μου. Οι Μεγαρείς, οι Πέρσες, οι Ρωμαίοι, οι Αιγύπτιοι, οι Γαλάτες, οι Γενοβέζοι, οι Βενετσιάνοι, οι Έλληνες, οι Τούρκοι σ’ αυτή την Πόλη μεγαλούργησαν. Είναι παρόντες όλοι. Με τα μνημεία τους και τις φωνές τους. Όχι. Αυτή η Πόλη δεν είναι Τουρκική. Ούτε Ελληνική είναι. Δεν μπορεί να ανήκει σε έναν. Είναι το βαλς της Μεσογείου. Το Νυν και το Αεί αυτού του κόσμου.
Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008
Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2008
Ο έχων δύο χιτώνας ας τους δώσει και τους δύο ...στο Βατοπέδι.Το αίτημα για το διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας είναι ώριμο.
Συγκλονίζεται καθημερινά η κοινή γνώμη με αποκαλύψεις για ιεράρχες, ηγούμενους και άλλους παράγοντες της εκκλησίας. Τα σκάνδαλα στην Εκκλησία τόσο τα ηθικής τάξεως όσο και τα οικονομικά, ενοχλούν το λαό. Ρασοφόροι ρύποι, χρόνια τώρα απασχολούν την πολιτική και κοινωνική ζωή.
Τα ΜΜΕ στην υπόθεση αυτών των σκανδάλων δείχνουν μόνο τα αργά αντανακλαστικά τους.
Από την άλλη πλευρά η Δικαιοσύνη δείχνει την βραδύτητα της να προβεί στην στοιχειωδέστερη υποχρέωσή της: Τον έλεγχο της Εξουσίας.
Η σχέση του Ελληνικού Κράτους με την (κρατική) Ορθόδοξη Εκκλησία,είναι βαθιά μακροχρόνια και πολυεπίπεδη.
Δεν θα αναφερθώ στο ρόλο της εκκλησίας στην εποχή της τουρκοκρατίας και των μετέπειτα νεότερων ιστορικών χρόνων γιατί ορισμένα από αυτά αποτελούν ακόμα ζητήματα έρευνας και επαλήθευσης. Όμως τα χρόνια της χούντας δεν είναι μακρινά. Δημοσιευθέντα επίσημα ντοκουμέντα υπηρεσιών περιλαμβάνουν λίστες "αντιφρονούντων" Ελλήνων πολιτών ,οι οποίοι, κατ’ αυτούς ως μη Ορθόδοξοι, χαρακτηρίζονται εχθροί του Έθνους ! Η Εκκλησία υπήρξε πολιτικός ακροδεξιός τρομοκράτης.
Η εκκλησία ήταν και είναι οικονομικός Τιτάνας! Η ακίνητη περιουσία της, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2005 αποτιμάται σε 20 δις ευρώ.
Η υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου αποτελεί την πιο τρανταχτή απάντηση σε όλους αυτούς που αναρωτιούνται γιατί η πολιτεία και οι εκάστοτε κυβερνήσεις διστάζουν να προχωρήσουν σε έναντι τίμιο, απόλυτο διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας. Ίσως γιατί κανείς δεν θέλει να χάσει τον πιο πιστό του συνέταιρο, ίσως γιατί κανείς δεν θέλει να αποσταθεροποιήσει αυτήν την ισορροπία του τρόμου που έχει στηθεί ανάμεσα στο Κράτος και την Εκκλησία με μοναδικό θύμα τον Πολίτη. Ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου, παρά τις εξαγγελίες του για διαχωρισμό Εκκλησίας – Κράτους δεν προχώρησε στην υλοποίησή τους.
Κανείς όμως από όλους αυτούς που έβαλαν φαρδιές πλατιές τις υπογραφές τους και χάρισαν την περιουσία του Ελληνικού λαού σε μοναστήρια δεν χάρισε ούτε σπιθαμή της προσωπικής του περιουσίας. Κι αν ακόμα το έκανε δεν μας αφορά. Ο έχων δύο χιτώνας ας τους δώσει και τους δύο στο Βατοπέδι ή όπου αλλού γουστάρει. Τη δική μας περιουσία όμως, τη Δημόσια, να την αφήσει ήσυχη.
Η παράμετρος Εκκλησία, έχει πλέον άμεση σχέση με την λειτουργία της Δημοκρατίας στη χώρα μας.
Το αίτημα για το διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας είναι ώριμο. Οι πολίτες στέλνουν το μήνυμά τους. Όσοι αρνούνται το διαχωρισμό θα πρέπει να προσμετρούν, πέρα από το πολιτικό κόστος και ασυνέπεια απέναντι στην ιστορική πρόσκληση.
Μιχάλης Πισκιούλης
Τα ΜΜΕ στην υπόθεση αυτών των σκανδάλων δείχνουν μόνο τα αργά αντανακλαστικά τους.
Από την άλλη πλευρά η Δικαιοσύνη δείχνει την βραδύτητα της να προβεί στην στοιχειωδέστερη υποχρέωσή της: Τον έλεγχο της Εξουσίας.
Η σχέση του Ελληνικού Κράτους με την (κρατική) Ορθόδοξη Εκκλησία,είναι βαθιά μακροχρόνια και πολυεπίπεδη.
Δεν θα αναφερθώ στο ρόλο της εκκλησίας στην εποχή της τουρκοκρατίας και των μετέπειτα νεότερων ιστορικών χρόνων γιατί ορισμένα από αυτά αποτελούν ακόμα ζητήματα έρευνας και επαλήθευσης. Όμως τα χρόνια της χούντας δεν είναι μακρινά. Δημοσιευθέντα επίσημα ντοκουμέντα υπηρεσιών περιλαμβάνουν λίστες "αντιφρονούντων" Ελλήνων πολιτών ,οι οποίοι, κατ’ αυτούς ως μη Ορθόδοξοι, χαρακτηρίζονται εχθροί του Έθνους ! Η Εκκλησία υπήρξε πολιτικός ακροδεξιός τρομοκράτης.
Η εκκλησία ήταν και είναι οικονομικός Τιτάνας! Η ακίνητη περιουσία της, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2005 αποτιμάται σε 20 δις ευρώ.
Η υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου αποτελεί την πιο τρανταχτή απάντηση σε όλους αυτούς που αναρωτιούνται γιατί η πολιτεία και οι εκάστοτε κυβερνήσεις διστάζουν να προχωρήσουν σε έναντι τίμιο, απόλυτο διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας. Ίσως γιατί κανείς δεν θέλει να χάσει τον πιο πιστό του συνέταιρο, ίσως γιατί κανείς δεν θέλει να αποσταθεροποιήσει αυτήν την ισορροπία του τρόμου που έχει στηθεί ανάμεσα στο Κράτος και την Εκκλησία με μοναδικό θύμα τον Πολίτη. Ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου, παρά τις εξαγγελίες του για διαχωρισμό Εκκλησίας – Κράτους δεν προχώρησε στην υλοποίησή τους.
Κανείς όμως από όλους αυτούς που έβαλαν φαρδιές πλατιές τις υπογραφές τους και χάρισαν την περιουσία του Ελληνικού λαού σε μοναστήρια δεν χάρισε ούτε σπιθαμή της προσωπικής του περιουσίας. Κι αν ακόμα το έκανε δεν μας αφορά. Ο έχων δύο χιτώνας ας τους δώσει και τους δύο στο Βατοπέδι ή όπου αλλού γουστάρει. Τη δική μας περιουσία όμως, τη Δημόσια, να την αφήσει ήσυχη.
Η παράμετρος Εκκλησία, έχει πλέον άμεση σχέση με την λειτουργία της Δημοκρατίας στη χώρα μας.
Το αίτημα για το διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας είναι ώριμο. Οι πολίτες στέλνουν το μήνυμά τους. Όσοι αρνούνται το διαχωρισμό θα πρέπει να προσμετρούν, πέρα από το πολιτικό κόστος και ασυνέπεια απέναντι στην ιστορική πρόσκληση.
Μιχάλης Πισκιούλης
Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008
Πρότυπο εθελοντισμού και προσφοράς
Ομολογώ πως αυτό το καλοκαίρι ήταν πλούσιο σε εκδηλώσεις. Σ’ αυτό βοήθησε πολύ το Φεστιβάλ της Αμφίπολης τα Ελευθέρια, τα Γεφυρουδιανά τα Γερακίνεια αλλά και το παγκόσμιο πρωτάθλημα Enduro, που αποτέλεσε αφορμή για μια σειρά παράλληλων εκδηλώσεων με κορυφαία αυτή των «Γευστικών Διαδρομών» στην πλατεία Ελευθερίας και τη συναυλία του Δημήτρη Ψαρά στη Νομαρχία.
Από το πλήθος των εκδηλώσεων θα ξεχωρίσω την συναυλία του Σωκράτη Μάλαμα στην Αμφίπολη, την συναυλία του Αντώνη Καλογιάννη στη Νέα Ζίχνη, του Δημήτρη Ψαρά στην αστροβραδιά στην Άνω Βροντού, του Φίλιππου Πλιάτσικα στο στρατόπεδο Εμμ. Παππά.
Σε θεατρικές παραστάσεις δεν πήγα. Προσπαθώ ακόμα να κάνω αποτοξίνωση από το «Οψόμεθα εις Φιλίππους».
Θα πάρω όμως αφορμή από την συναυλία της Ραλίας Χριστίδου και της Μελίνας Ασλανίδου που έγινε στο ανοιχτό θέατρο του Άνω Μητρουσίου για να εκθειάσω τη δουλειά ενός καταπληκτικού πολιτιστικού συλλόγου. Του πολιτιστικού συλλόγου Καπετάν Μητρούσης.
Δεν ξέρω πότε ιδρύθηκε ο Σύλλογος αλλά πάντα τον θυμάμαι να μας ενθουσιάζει και να μας συγκινεί με τα υπέροχα χορευτικά του σύνολα, τόσο στον παραδοσιακό χορό όσο και στον μοντέρνο.
Το ανοιχτό θέατρο, στο οποίο παρακολούθησα τη συναυλία αυτή, αλλά και άλλες στο παρελθόν, είναι ιδιοκτησία του συλλόγου. Κατασκευάστηκε το 2005 με ενέργειες και λεφτά του συλλόγου. Μια χούφτα νέοι άνθρωποι κατόρθωσαν να κάνουν στο Μητρούση ό,τι δεν μπόρεσαν να κάνουν στην πόλη των Σερρών οι Δήμαρχοι Ανδρέου, Γεωργούλας, Βλάχος, Μητλιάγκας και Μωυσιάδης.
Δίπλα στο θέατρο κατασκεύασαν δύο ξενώνες χωρητικότητας 25 ατόμων, ικανούς δηλαδή να φιλοξενήσουν ένα χορευτικό συγκρότημα ή μια θεατρική ομάδα. Παράλληλα ίδρυσαν πολιτιστική εταιρεία στην οποία ο σύλλογος συμμετέχει με το 70%. Πρόσφατα η πολιτιστική εταιρεία υπέβαλε μελέτη για ανέγερση ξενοδοχείου στον ίδιο χώρο, και εντάχθηκε στον αναπτυξιακό νόμο. Υπάρχει μάλιστα ήδη εγκεκριμένη επιχορήγηση με το ποσό των 810.000 ευρώ από το υπουργείο Οικονομίας.
Η Τριάδα Βράτσιου, πρόεδρος αυτή τη στιγμή του πολιτιστικού συλλόγου, έχει βραβευθεί πολλές φορές για τη δράση της και την προσφορά της από διάφορους Δήμους κι άλλους φορείς. Δίπλα της, δραστήριοι νέοι άνθρωποι του χωριού, δίνει ο καθένας από τον εαυτό του αυτό που του αναλογεί, σε χρόνο σε διάθεση και σε μεράκι.
Είναι όλοι τους ένα πρότυπο εθελοντισμού και προσφοράς στον πολιτισμό. Όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, ο ήλιος θα έχει σοβαρό λόγο να ανατέλλει.
Πισκιούλης Μιχάλης
Υ.Γ. Η άλλη όψη του νομίσματος: Υπάρχουν «παράγοντες» του χωριού που από εμπάθεια- γιατί ποτέ δεν μπορέσανε να «ελέγξουν» αυτή την ομάδα- δεν πάτησαν το πόδι τους ποτέ σε καμία εκδήλωση και χύνουν χολή γύρω τους. Όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, ο ήλιος θα έχει σοβαρό λόγο να δύει.
Από το πλήθος των εκδηλώσεων θα ξεχωρίσω την συναυλία του Σωκράτη Μάλαμα στην Αμφίπολη, την συναυλία του Αντώνη Καλογιάννη στη Νέα Ζίχνη, του Δημήτρη Ψαρά στην αστροβραδιά στην Άνω Βροντού, του Φίλιππου Πλιάτσικα στο στρατόπεδο Εμμ. Παππά.
Σε θεατρικές παραστάσεις δεν πήγα. Προσπαθώ ακόμα να κάνω αποτοξίνωση από το «Οψόμεθα εις Φιλίππους».
Θα πάρω όμως αφορμή από την συναυλία της Ραλίας Χριστίδου και της Μελίνας Ασλανίδου που έγινε στο ανοιχτό θέατρο του Άνω Μητρουσίου για να εκθειάσω τη δουλειά ενός καταπληκτικού πολιτιστικού συλλόγου. Του πολιτιστικού συλλόγου Καπετάν Μητρούσης.
Δεν ξέρω πότε ιδρύθηκε ο Σύλλογος αλλά πάντα τον θυμάμαι να μας ενθουσιάζει και να μας συγκινεί με τα υπέροχα χορευτικά του σύνολα, τόσο στον παραδοσιακό χορό όσο και στον μοντέρνο.
Το ανοιχτό θέατρο, στο οποίο παρακολούθησα τη συναυλία αυτή, αλλά και άλλες στο παρελθόν, είναι ιδιοκτησία του συλλόγου. Κατασκευάστηκε το 2005 με ενέργειες και λεφτά του συλλόγου. Μια χούφτα νέοι άνθρωποι κατόρθωσαν να κάνουν στο Μητρούση ό,τι δεν μπόρεσαν να κάνουν στην πόλη των Σερρών οι Δήμαρχοι Ανδρέου, Γεωργούλας, Βλάχος, Μητλιάγκας και Μωυσιάδης.
Δίπλα στο θέατρο κατασκεύασαν δύο ξενώνες χωρητικότητας 25 ατόμων, ικανούς δηλαδή να φιλοξενήσουν ένα χορευτικό συγκρότημα ή μια θεατρική ομάδα. Παράλληλα ίδρυσαν πολιτιστική εταιρεία στην οποία ο σύλλογος συμμετέχει με το 70%. Πρόσφατα η πολιτιστική εταιρεία υπέβαλε μελέτη για ανέγερση ξενοδοχείου στον ίδιο χώρο, και εντάχθηκε στον αναπτυξιακό νόμο. Υπάρχει μάλιστα ήδη εγκεκριμένη επιχορήγηση με το ποσό των 810.000 ευρώ από το υπουργείο Οικονομίας.
Η Τριάδα Βράτσιου, πρόεδρος αυτή τη στιγμή του πολιτιστικού συλλόγου, έχει βραβευθεί πολλές φορές για τη δράση της και την προσφορά της από διάφορους Δήμους κι άλλους φορείς. Δίπλα της, δραστήριοι νέοι άνθρωποι του χωριού, δίνει ο καθένας από τον εαυτό του αυτό που του αναλογεί, σε χρόνο σε διάθεση και σε μεράκι.
Είναι όλοι τους ένα πρότυπο εθελοντισμού και προσφοράς στον πολιτισμό. Όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, ο ήλιος θα έχει σοβαρό λόγο να ανατέλλει.
Πισκιούλης Μιχάλης
Υ.Γ. Η άλλη όψη του νομίσματος: Υπάρχουν «παράγοντες» του χωριού που από εμπάθεια- γιατί ποτέ δεν μπορέσανε να «ελέγξουν» αυτή την ομάδα- δεν πάτησαν το πόδι τους ποτέ σε καμία εκδήλωση και χύνουν χολή γύρω τους. Όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, ο ήλιος θα έχει σοβαρό λόγο να δύει.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)